Ιστορική αναδρομή
Ο Δήμος Αμπελοκήπων – Μενεμένης με έδρα τους Αμπελόκηπους, αποτελούμενος από τους δήμους α. Αμπελοκήπων και β. Μενεμένης οι οποίοι καταργήθηκαν, δημιουργήθηκε την 01.01.2011, με το Ν.3852/4.6.2010 (ΦΕΚ 87Α/7-6-2010) “Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης – Πρόγραμμα Καλλικράτης”.
«Ιστορική αναδρομή»
Μετά την απελευθέρωση του 1912 και την ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό των ελληνικών εδαφών της Μακεδονίας, ορίστηκαν μέσα σ’ ένα μεταβατικό πλαίσιο τα όρια και οι αρμοδιότητες του Δήμου Θεσσαλονίκης, που αναγνωρίστηκε με το Β. Δ/γμα της 3ης Μαΐου 1918 (ΦΕΚ 98/5-5-1918).
Οι ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούσαν, οι τοπικές ιδιομορφίες και η δυναμική των εξελίξεων καθόρισαν εν πολλοίς τόσο την εξέλιξη του Δήμου Θεσσαλονίκης, όσο και των κοινοτήτων που σιγά – σιγά άρχισαν να δημιουργούνται.
Στην ευρύτερη αγροτική περιοχή πολλές συγκεντρώσεις προσφυγικών πληθυσμών μορφοποίησαν νέους συνοικισμούς. Το 1926 αποσπάστηκαν από το δήμο Θεσσαλονίκης οι συνοικισμοί Χαρμάνκιοϊ, Λεμπέτ, Ευκαρπίας, Καρά-Ισίν, Νέου Κουκλουτζά, Αμπελοκήπων, Νέας Μαινεμένης και Νέου Κορδελιού και αποτέλεσαν την Κοινότητα Χαρμάνκιοϊ. Η κοινότητα αυτή μετά από τρία χρόνια διαλύθηκε και ενσωματώθηκε και πάλι στο Δήμο Θεσσαλονίκης το 1929.
Ως το 1934 ο Δήμος Θεσσαλονίκης περιλάμβανε σχεδόν ολόκληρο το οικιστικό – πολεοδομικό συγκρότημα της πόλης. Με το Δ/γμα της 19ης Ιανουαρίου 1934 (ΦΕΚ 23/34) έγιναν σημαντικές ανακατατάξεις στα διοικητικά όρια του Δήμου Θεσσαλονίκης και δημιουργήθηκαν νέες κοινότητες, ανάμεσα σε αυτές η «Κοινότης Αμπελοκήπων» και η «Κοινότης Μαινεμένης».
«Αμπελόκηποι»
Στην «Κοινότητα Αμπελοκήπων» με έδρα τον ομώνυμο συνοικισμό ενώθηκαν, σύμφωνα με το διάταγμα του 1934, οι συνοικισμοί Επταλόφου – Καϊστρίου Πεδίου και Μαργαρίτη όπως ονομαζόταν η περιοχή που βρισκόταν γύρω από το λαχανόκηπο του Φίλιππου Μαργαρίτη στα δυτικά της αρχικής περιοχής του Καϊστρίου Πεδίου στο σημείο που συναντώνται οι οδοί Καλλιθέας και Ηλιουπόλεως.
Σύμφωνα με την έρευνα ειδικών ιστορικών και αρχαιολόγων οι Αμπελόκηποι έχουν μακρινό ιστορικό παρελθόν και ο τόπος αυτός συνδέεται με την ρωμαϊκή και παλαιοχριστιανική περίοδο και μάλιστα ως χώρος κοιμητηρίων αφ’ ενός και έντονης επαγγελματικής ζωής αφ’ ετέρου αφού εδώ λειτουργούσαν εργαστήρια λάξευσης πέτρας και μαρμάρου καθώς και πλινθοποιίας. Σημαντικοί καλλιτέχνες έφταναν στους σημερινούς Αμπελόκηπους και φιλοτεχνούσαν ταφικά μνημεία, ενώ εργάτες εργαστηρίων, μεταφορείς αντικειμένων και άλλοι διάφοροι επαγγελματίες ζούσαν καθημερινά εδώ. Οι ανασκαφές από την Αρχαιολογική υπηρεσία και τα ευρήματα στην περιοχή των Αμπελοκήπων μαρτυρούν την έντονη ζωή αυτής της περιοχής.
Το κέντρο της πρώτης κοινότητας ήταν ο συνοικισμός Επταλόφου, ο οποίος σχηματίσθηκε σταδιακά από το 1913 μέχρι το 1925, ιδιαίτερα όμως κατοικήθηκε μετά το 1922 από προσφυγικές κυρίως οικογένειες, ενώ το 1928 κτίσθηκε ο Ιερός Ναός της Ζωοδόχου Πηγής για τον εκκλησιασμό των κατοίκων οι οποίοι γύρω στο 1932 ήταν περί τους 4.000. Η Επτάλοφος διέθετε πριν από τον πόλεμο μια αρκετά οργανωμένη αγορά τροφίμων και άλλων καταστημάτων που ανταποκρίνονταν στις περισσότερες ανάγκες των κατοίκων και είχε διατοπικό χαρακτήρα αφού σ’ αυτήν κατέφευγαν και κάτοικοι από τη Μενεμένη και το Βόσπορο.
Πρώτος Πρόεδρος της ιδρυθείσης Κοινότητας το 1934 εκλέχθηκε ο αείμνηστος Χρήστος Κανάκης που εργάσθηκε με τους συνεργάτες του για την οργάνωση και ανάπτυξη της πρώτης Κοινότητας και την επίλυση των πρώτων μεγάλων προβλημάτων μεταξύ των οποίων η ηλεκτροδότηση δρόμων και κατοικιών και η ασφαλτόστρωση του κεντρικού δρόμου, δηλαδή η σημερινή οδός Γιάννη Χαλκίδη. Το πρώτο Κοινοτικό κατάστημα βρισκόταν στη γωνία της οδού Άτλαντος και της τότε οδού Τριποτάμου και σημερινή Γ. Χαλκίδη. Αργότερα μεταφέρθηκε κοντά στην κεντρική πλατεία. Μέχρι το 1954 στην Κοινότητα Επταλόφου εκλέχθηκαν και υπηρέτησαν τους κατοίκους της αρκετοί πρόεδροι και κοινοτικά συμβούλια. Όλοι εργάσθηκαν στα πλαίσια των δυνατοτήτων και την ικανοτήτων τους για την πρόοδο, την ανάπτυξη και την δημιουργία υποδομών στην κοινότητα Επταλόφου. Προβλήματα ζωτικής σημασίας όπως η καθαριότητα και η αποκομιδή των σκουπιδιών , η κατασκευή και η βελτίωση της βατότητας των δρόμων, η εφαρμογή ρυμοτομικού σχεδίου, οι κρασπεδώσεις, η κατασκευή βόθρων, η τοποθέτηση βρυσών σε κεντρικά σημεία, οι δενδροφυτεύσεις, η βελτίωση και επέκταση του ηλεκτροφωτισμού οδών και πλατειών υπήρξαν ζητήματα που απασχόλησαν τους κοινοτικούς άρχοντες. Άλλα σημαντικά ζητήματα που απασχόλησαν τις κοινοτικές αρχές ήταν τα οικονομικά, η σχολική στέγη, η ιατρική περίθαλψη των κατοίκων, η παροχή βοήθειας σε απόρους και ανήμπορους, η ενίσχυση των σωματείων και των οργανώσεων της νεολαίας, η αποπεράτωση του Ιερού Ναού της Ζωοδόχου Πηγής, η επισκευή του οστεοφυλακίου και του παλαιού ναΐσκου του νεκροταφείου της κοινότητας (της παλαιάς εκκλησίας του Αγίου Παντελεήμονος) κ.ά.
Η ένταξη του δήμου των Αμπελοκήπων στο πολεοδομικό σχέδιο της Θεσσαλονίκης έγινε σταδιακά στις 3/12/1930, 12/12/1931 και 29/12/1957. Η εφαρμογή όμως του σχεδίου άργησε πολύ γιατί υπήρξαν προβλήματα ανταλλάξιμων οικοπέδων και δόμησης στους χώρους αυτούς.
Με το Βασιλικό Διάταγμα της 6/10/1954 η κοινότητα προήχθη σε Δήμο. Πρώτος Δήμαρχος εξελέγη το Νοέμβριο του ιδίου χρόνου ο αείμνηστος Στέφανος Ελμάζης. Από τότε μέχρι σήμερα υπηρέτησαν δήμαρχοι και δημοτικά συμβούλια στο Δήμο Αμπελοκήπων που όλοι εργάσθηκαν και προσέφεραν στον τόπο ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Στήριγμα πάντοτε υπήρξαν οι κάτοικοι γιατί η αγάπη τους για τους Αμπελόκηπους αποτελεί την κινητήριο δύναμη για την παραγωγή έργων κοινής ωφέλειας. Οι Δημοτικοί άρχοντες από το 1954 μέχρι σήμερα αγωνίστηκαν για την επίλυση είτε παλαιών και χρονιζόντων προβλημάτων είτε καινούργιων προβλημάτων και ζητημάτων τα οποία δημιουργήθηκαν με την προαγωγή των Αμπελοκήπων από Κοινότητα σε Δήμο. Τέτοια προβλήματα που προήλθαν και από την ραγδαία αύξηση του πληθυσμού, σε γενικές γραμμές ήταν: Τα έργα οδοποιΐας, η αποκομιδή απορριμμάτων, οι διανοίξεις οδών, η καταπάτηση εκτάσεων του δήμου, το συγκοινωνιακό, τα σχολικά κτίρια, η ολοκλήρωση της εφαρμογής του ρυμοτομικού σχεδίου, η κατασκευή ολοκληρωμένων δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, το μεγάλο πρόβλημα της κάλυψης του Δενδροποτάμου (η σημερινή οδός 28ης Οκτωβρίου), ο εκσυγχρονισμός και η επέκταση της ηλεκτροδότησης, η τόνωση και ο εκσυγχρονισμός της τοπικής αγοράς κ.ά.
Πολλά προβλήματα επιλύθηκαν οριστικά. Στη θέση τους δημιουργήθηκαν άλλα και αυτά με την σειρά τους έφεραν καινούργια. Αυτό ήταν φυσικό επακόλουθο μιας οργανωμένης πόλης 70.000 και πλέον κατοίκων. Ο Δήμος ήταν πλέον από τους πιο πυκνοδομημένους Δήμους του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης.
Οι Αμπελόκηποι πάντοτε είχαν σαν βασικό κοινωνικό χαρακτηριστικό τους την επικράτηση του μικροαστικού στοιχείου των ανθρώπων της απλής καθημερινότητας που μοχθούσαν και μοχθούν για τον επιούσιο. Βασικά σημεία της συμπεριφοράς των κατοίκων ήταν και είναι η διατήρηση της προσφυγικής συνείδησης, ο απόηχος μιας άλλης μακρινής πατρίδας, συναίσθημα έντονο ανάμεσα στους παλαιότερους. Ακόμη η διατήρηση της ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης και της κοινωνικής παράδοσης της Ανατολής.
«Μενεμένη»
Στην «Κοινότητα Μαινεμένης» με έδρα τον ομώνυμο συνοικισμό ενώθηκαν, σύμφωνα με το διάταγμα του 1934, οι συνοικισμοί Νέου Χαρμάνκιοϊ, Νέου Βοσπόρου, Νέας Μενεμένης. Ο πρώτος πρόεδρος της κοινότητας ήταν ο αείμνηστος Γιώργος Μουτάφης.
Ο οικισμός της Μαινεμένης δημιουργήθηκε στα 1922, όταν εκατόν εξήντα περίπου προσφυγικές οικογένειες ήρθαν και εγκαταστάθηκαν από τον τόπο προέλευσής τους, τη Μαινεμένη της Μικράς Ασίας.
Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν αποκλειστικά αγρότες, αλλά με την πάροδο του χρόνου ασχολήθηκαν ταυτόχρονα με την αμπελουργία και με την κτηνοτροφία. Ιδιαίτερη παράδοση δημιούργησαν ορισμένοι στο επάγγελμα της τουβλοποιϊας, ενώ πολλοί δούλευαν στα σφαγεία, στο σιδηρόδρομο, σε τσουβαλάδικα, καπναποθήκες κλπ.
Το 1924 ιδρύθηκε η ενορία της Αγίας Παρασκευής και αμέσως άρχισε η ανέγερση του πρώτου Ιερού Ναού, που ήταν μια τρίκλιτη βασιλική με τρούλο που ολοκληρώθηκε περίπου το 1928.
To 1937 χτίστηκε το δημοτικό σχολείο στην οδό Ιωάννου Μεταξά, το σημερινό 2Ο Δημοτικό Σχολείο ή «Πέτρινο» στη σημερινή οδό Ν. Κυριακίδη.
Η πρώτη κοινότητα στεγάστηκε το 1934, σε ένα όμορφο ισόγειο κτίριο στη συμβολή των οδών Ν. Κυριακίδη και Αγίας Παρασκευής. Μετακομίζει σε κτίριο στην οδό Χατζίκου και Αγ. Παρασκευής, εκεί που σήμερα είναι η πλατεία Τσομπάνογλου και παραμένει εκεί μέχρι το 1982, ενώ το κτίριο γκρεμίστηκε το 1984.
Ο κεντρικός οικιστικός πυρήνας και το αγρόκτημα της κοινότητας του 1935, δεν μεταβλήθηκαν και στα επόμενα χρόνια. Η εσωτερική μετανάστευση όμως – μετά το 1950 – και η μαζική εισροή πληθυσμών από την ύπαιθρο αλλοίωσε σημαντικά την οικιστική φυσιογνωμία της ευρύτερης περιοχής, που σιγά – σιγά άρχισε να γκετοποιείται.
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 δημιουργήθηκε ο συνοικισμός Δενδροποτάμου σε μια έκταση παλιών αμπελώνων. Μέσα στη δεκαετία αυτή εγκαταστάθηκαν στην περιοχή και οι πρώτοι Τσιγγάνοι. Παρά τη γειτνίαση της περιοχής με βιομηχανικές – λιμενικές εγκαταστάσεις η συνοικία απέκτησε οικιστικό χαρακτήρα και διαμορφώθηκε ο σημερινός συνοικισμός Αγίου Νεκταρίου.
Στη Μαινεμένη κατά την περίοδο 1947-1948 εγκαθίστανται οι πρώτοι Πόντιοι που κατέφυγαν εδώ διωγμένοι και ταλαιπωρημένοι σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής από διάφορα μέρη της Βόρειας Ελλάδας. Το 1950 οικογένειες Ποντίων δεύτερης γενιάς εγκαθίστανται και στην περιοχή του Δενδροποτάμου.
Την περίοδο 1950-2000 η Μαινεμένη αλλάζει τελείως φυσιογνωμία. Εξασφαλίζονται οι βασικές ανέσεις συνθηκών διαβίωσης, το φως, το νερό, το τηλέφωνο, οι συγκοινωνίες. Το 1952 έρχεται ηλεκτρικό, το νερό έρχεται στα σπίτια της Μαινεμένης το 1965, το 1958 υπάρχουν κοινόχρηστα τηλέφωνα.
Ο πληθυσμός της Μαινεμένης αυξάνεται ραγδαία από το 1950 μέχρι το 1980 και έτσι η κοινότητα Μαινεμένης με πληθυσμό μεγαλύτερο των δέκα χιλιάδων κατοίκων γίνεται με το ΠΔ554/1982 (ΦΕΚ 98 Α /23-8-1982)* Δήμος και εμφανίζεται η απλουστευμένη γραφή του ονόματος της περιοχής δηλαδή «Μενεμένη».
Ο πρώτος Δήμαρχος ήταν ο Σωτήριος Γεωργιάδης (1983-1990).
Οι υπηρεσίες του Δήμου στεγάστηκαν από το 1983 μέχρι το 1986 στον πρώτο όροφο ενοικιαζόμενου κτιρίου επί της οδού Χρυσοστόμου Σμύρνης και Αγ. Παρασκευής. Από τον Οκτώβριο του 1986 και μέχρι το τέλος του 2010 οι υπηρεσίες ήταν εγκατεστημένες στο κτίριο, που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ελευθερίου Βενιζέλου και Δελφών.
Τα προβλήματα του νεοσύστατου τότε Δήμου ήταν πολλά, φάνταζαν όμως παιχνιδάκι στις δυσκολίες και τα προβλήματα των πρώτων κατοίκων της περιοχής, των Μαινεμενήδων της Μικράς Ασίας. Στην πορεία τα προβλήματα αντιμετωπίστηκαν και έτσι η περιοχή έχει πλέον οργάνωση, συγκρότηση, διοίκηση και υποδομές. Ο πληθυσμός του Δήμου Μενεμένης σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ήταν 15.133 κάτοικοι ωστόσο ο πραγματικός πληθυσμός ξεπερνά το 2010 κατά πολύ τους 20.000 κατοίκους.
Η μοίρα ένωσε τους κατοίκους των δύο Δήμων ξανά, όπου με το Ν.3852/4.6.2010 (ΦΕΚ 87Α/7-6-2010) “Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης – Πρόγραμμα Καλλικράτης”, δημιουργείται ο Δήμος Αμπελοκήπων – Μενεμένης. Ο νέος Δήμος καλείται τώρα να αντιμετωπίσει νέες προκλήσεις και προβλήματα και να γράψει νέες σελίδες ιστορίας.
Πηγές:
– «Φωτογραφίζοντας τους Αμπελόκηπους στα μονοπάτια του χρόνου» Δήμος Αμπελοκήπων (2005)
– Μενεμένη «Διαδρομή από το χθες στο σήμερα» (Ιούνιος 2010)
The History of the Municipality of Ampelokipi – Menemeni
The Municipality of Ampelokipi – Menemeni based in Ampelokipi, consisting of the municipalities, a. Ampelokipi and b. Menemeni, who were abolished, was created on 01.01.2011, by virtue of Law 3852/2010 (Government Gazette 87A / 7-6-2010) “New Architecture of Local Government and Decentralized Administration – Callikrates Program”.
After the release of 1912 and incorporation in the national trunk of the Greek territories of Macedonia, the limits and powers of the Municipality of Thessaloniki have been defined in a transitional context which was recognized by virtue of the Royal Decree of 3 May 1918 (GG 98/5-5-1918). The particular conditions that prevailed, the local peculiarities and the dynamics of the developments, largely determined both the evolution of the Municipality of Thessaloniki and the communities that were slowly being created. In the greater rural area, many concentrations of refugee populations have shaped new settlements. In 1926, the districts of Harmankioi, Lembet, Efkarpia, Kara-Isin, Neos Koukloutzas, Ampelokipi, Nea Menemeni and Neo Kordelio were separated from the municipality of Thessaloniki and formed the Community of Harmankioi. This community, after three years, was dissolved and incorporated again in the Municipality of Thessaloniki in 1929. Until 1934, the Municipality of Thessaloniki included almost the entire residential-urban complex of the city. By virtue of the Decree of 19th January 1934 (Government Gazette 23/34) major changes were made to the administrative boundaries of the Municipality of Thessaloniki and new communities were established, among them the “Community of Ampelokipi” and “Community of Menemeni”.
“Ampelokipi”
The “Community of Ampelokipi” with their headquarters located in the homonymous settlement, by virtue of the 1934 Decree, the settlements of Eptalofos – Kaistri Pedio and Margaritis as were named the area around the vegetable garden of Philippos Margaritis at the west of the initial area of Kaistri Pedio at the point where Kallithea and Heliopolis streets meet. According to the survey of special historians and archaeologists, Ampelokipi has a distant historical past and this place is connected with the Roman and Early Christian period and even as a cemetery area on the one hand and of intense professional life on the other hand, since there were workshops for stone and marble carvings and brickworks. Significant artists arrived in Ampelokipi of those days and were producing tomb monuments, while workers, object carriers and other professionals lived here every day. Excavations by the Archaeological Service and findings in the area of Ampelokipi bear witness to the intense life of this region.
The first Community Center was the settlement of Eptalofos, which was formed gradually from 1913 until 1925, but it was mainly inhabited after 1922 by refugee families, while in 1928 the Church of Zoodochou Pigis was built for the congregation of inhabitants who were about 4,000 in 1932. Prior to the war, Eptalofos had a fairly organized market for food and other stores that met most of the residents’ needs and was of a cross-sectional nature since residents of Menemeni and Bosphorus resorted to it.
The first President of the established Community in 1934 was elected the late Christos Kanakis who worked with his colleagues on the organization and development of the first Community and the solution of the first major problems, including the power supply of roads and dwellings and the asphalting of the main road, that is, today’s Yannis Chalkidis Street. The first community building was located at the corner of Atlantos Street and the then Tripotamou Street and today’s Yannis Chalkidis Street. Later, it was moved to the central square. Until 1954, several presidents and community councils were elected and served in the Community of Eptalofos. They all worked within their capabilities and capabilities for the progress, development and creation of infrastructure in the community of Eptalofos. Critical issues such as sanitation and garbage collection, construction and improvement of road crossing, application of urban planning, roadside constructions, sewers construction, fountains at central locations, tree planting, improvement and extension of electric lighting in streets and squares were issues that concerned the communal rulers. Other important issues of concern to the community were the finances, the school shelter, the health care of the inhabitants, the assistance to the needy and the helpless, the strengthening of youth unions and associations, the completion of the Holy Temple of Zoodochos Pigi, the repair of the ossuary and an old church of the community cemetery (the old church of Aghios Panteleimon) etc.
The incorporation of the municipality of Ampelokipi into the urban planning of Thessaloniki was gradually made on 3/12/1930, on 12/12/1931 and on 29/12/1957. However, the implementation of the project lasted long because there were problems of exchangeable land and construction in these areas.
By virtue of the Royal Decree of 6/10/1954 the community was promoted to a Municipality. The first Mayor was elected in November of the same year who was the late Stefanos Elmazis. Since then, mayors and municipal councils have served in the Municipality of Ampelokipi, all of whom have worked and offered to the place according to their potential. The inhabitants have always been the support because their love for Ampelokipi is the driving force for the production of public utilities. The municipal rulers from 1954 up to present struggled to solve either old or persisting problems or new problems and issues that were created with the promotion of the Community of Ampelokipi to the entity of a Municipality. Such problems, which arose from the rapid growth of the population, were in general: Road construction, garbage collection, street widening works, trespassing of the municipality lands, transport, school buildings, completion of the roadmap project, the construction of integrated water supply and drainage networks, the big problem of the Dendropotamos coverage (the present 28th Octovriou street), the modernization and expansion of electricity supply, the stimulation and modernization of the local market, etc. Many problems have been resolved definitively. In their place, others were created, and these in turn brought new ones. This was a natural consequence of an organized city. The Municipality was now one of the most densely populated municipalities in Thessaloniki. Ampelokipi has always had as their basic social characteristic the predominance of the middle-class element of the people of ordinary everyday life, who have gone an arduous way for their living. Key points of the residents’ behavior were and still are the preservation of refugee consciousness, the echoes of another distant homeland, a strong feeling among the elders. Other key points are maintaining the Orthodox Christian faith and the social tradition of the East.
“Menemeni”
In the “Community of Menemeni”, based in the settlement of the same name, the settlements of Neoi Harmankioi, Neos Bosphorus, Nea Menemeni were united according to the decree of 1934. The first president of the community was the late Giorgos Moutafis. The settlement of Meneneni was created in 1922 when about a hundred and sixty refugee families came and settled from their place of origin, Menemeni in Asia Minor. The first inhabitants were exclusively farmers, but over time they dealt with both viticulture and livestock breeding. Particular traditions have been created by some people in the profession of brickworks, while many have worked in slaughterhouses, railways, bundling services, tobacco stores, etc.
In 1924 the parish of Aghia Paraskevi was established and the first Holy Temple was erected, which was a three-aisled basilica with a dome that was completed around 1928. In 1937, the primary school was built in Ioannou Metaxa Street, the present 2nd Primary School or “Stone building” at present Kyriakidis Street. The first community was housed in 1934, in a beautiful ground floor building at the junction of N. Kyriakidis and Aghia Paraskevi Street. They move then to a building in Hatzikou and Aghia Paraskevi, where today is Tsobanoglu Square and remains there until 1982, while the building was demolished in 1984. The central residential core and community farm of 1935 did not change in the years to come. However, internal migration – after 1950 – and the massive influx of populations from the countryside significantly altered the residential character of the wider region, which slowly began to be ghettoed. In the early 1950s the Dendropotamos settlement was built in an area of old vineyards. During that decade, the first Gypsies settled in the area. Despite the proximity of the area to industrial – harbor facilities, the settlement acquired a residential character and the present settlement of Aghios Nektarios was built.
In Menemeni during the period of 1947-1948, the first Pontians, who were fled and persecuted here, settled in search of a better life from different parts of Northern Greece. In 1950, second-generation Pontian families also settled in the area of Dendropotamos.
In 1950-2000, Menemeni changed face completely. Basic comforts of living, light, water, telephone, transportation are provided. In 1952 electricity is installed, water supply comes to Menemeni’s houses in 1965 and in 1958 there are communal telephones. The population of Menemeni is growing rapidly from 1950 to 1980 and so the community of Menemeni with a population of more than ten thousand inhabitants is designated by the Presidential Decree of 554/1982 (Government Gazette 98 A /23-8-1982)* as Municipality and the simplified writing form of the name of the area appears as “Menemeni”.
The first mayor was Sotirios Georgiadis (1983-1990). The services of the Municipality were housed from 1983 to 1986 on the first floor of a rented building in Chrysostomou Smyrnis and Aghia Paraskevi Streets. From October 1986 until the end of 2010 the agencies were placed in the building, located at the junction of Eleftherios Venizelos and Delphi Streets. The problems of the newly founded Municipality were many, but they seemed a piece of cake before the difficulties and problems of the first inhabitants of the region, the Menemeni inhabitants of Asia Minor. In the course of time, the problems have been addressed, so the region now has organization structures, cohesion, administration and infrastructure. The population of the Municipality of Menemeni according to the 2001 census was 15,133 inhabitants.
Fate united the inhabitants of the two Municipalities again, where by virtue of Law 3852/2010 (Government Gazette 87A / 7-6-2010) “New Architecture of Local Government and Decentralized Administration – Callikrates Programme”, the Municipality of Ampelokipi – Menemeni was established. The new municipality is now called upon to face new challenges and problems and write new history pages.